Zielona Góra, Anonse kobiet > Pozostałe

"jestem miła dla miłych osób ;)"

Obejrzałam dziś film pt. "Szwedzka teoria miłości". Łatwo go użyć do naiwnej, antylewackiej propagandy. Indywidualizm versus kolektywizm... podczas, gdy życie nie jest zero-jedynkowe. Nachalny antropocentryzm. Poza gatunkiem ludzkim tę planetę zamieszkuje bezmiar form życia i nie-życia, w niczym gorszych, ani lepszych od człowieka. To, że atomy, z których powstałam ułożyły się w taką, a nie inną konfigurację w danym momencie, to czysty przypadek. "Jesteśmy tylko futerałem dla genów".

Szwedzka teoria miłości jest też moją w dużej części. Za bezrefleksyjnie zdobywaną niezależność płacę cenę w postaci życiowego osamotnienia. Nie marzę o rzeczach materialnych, bo mam ich więcej, niż potrzebuję, a zajmowanie się nimi tylko niepotrzebnie zabiera mi energię i czas. A utraconego czasu ani zdrowia nie da się kupić za żadne pieniądze. Mam 36 lat. Jestem po operacji usunięcia złośliwego nowotworu. Formalnie będąc w związku, czuję się osamotniona mentalnie i fizycznie.

Przezroczysta seksualnie. Mojemu facetowi do mnie nie staje (taki dramat pierwszego świata ;).

Moje życie z zewnątrz jest doskonałe. Mam wymarzoną pracę, którą kocham. Jestem (a może byłam) atrakcyjną fizycznie osobą. Mam wspaniałą rodzinę (złożoną z osobników różnych gatunków), którą kocham i wspieram. Czasem marzę o tym, aby ktoś mnie bezinteresownie przytulił. Naiwne, dziecięce marzenia...

Zdaję sobie sprawę, że to nie kącik porad w "Dobrym tygodniu" czy innej "Przyjaciółce". Zastanawiam się, czy w szacownej społeczności użytkowników tego portalu są osoby o podobnych doświadczeniach życiowych? Może to właśnie Ty skrycie marzysz o tym, żeby mieć kogo trzymać za rękę, gdy będziesz godnie odchodzić przy pomocy fentanylu ;)? Albo to właśnie Ty, wyrwawszy się ze szpon śmierci postanowiłeś/postanowiłaś niczego nie zmieniać w swoim idealnym życiu ;)?